Profesör Albinia Teodora Donnalyn'nın Odası

[Albinia T. Donnalyn]

Odada sade görünüşülüdür.Odanın her tarafı birçok tablo ile süslenmiştir.Odanın bir köşesinde yatak bulunur.Bir köşesindede sadece kitaplık vardır.Odanın tam ortasında ibr çalışma masası vardır....

-------------
Tüm yorgunluğunun üzerine sadece dinlenmek istiyordu.Çalışma masasına doğru yaklaştı ve sandalyesini cama doğru çevirdi ve bahçeyi izlemeye başladı."Artık yeni öğrencilerin gelme zamanı" dedi.Dışarılarda bir yerlerde yeni öğrencileri hissediyordu.Yeni öğrenciler,yeni mutantlar....Kahvesini yudumlarken rüzgarın o muhteşem esintisi ağaçları sallandırıyordu.Masaya doğru yavaşça döndü.Birçok kitabı karıştırdı ve notlarına baktı.Odadan hızla çıkarak cerebro'ya doğru gitti.

[Uki Asuma]

Bizi çağırdınız Profesör dedi ve olduğu yerde bekledi.Ne olacağını kestirmek çok güçtü...Kötü şeyler olabilirdi ya da çok daha başka bir şey.Bir kaç dakika içinde milyonlarca şey olma ihtimali vardı.Bu ihtimallerin içinde boğuşan Uki kendini dinlemeye verdi...

[Albinia T. Donnalyn]

Kapının aralanmasıyla birden irkildi.Kapıya doğru dikkatlice bakınca içeri giren kişinin Uki olduğunu anladı.Uki doğru baktı ve eliyle bir koltuğu işaretledi. "Otur" anlamında bir işaret yaptı. Biraz sinirliydi.Ama siniri kendisineydi.Öğrencilerine okulun kurallarını öğretmeliydi.Fakat yinede bu ceza vermeyeceği anlamına gelmiyordu. Sözüne "Hoşgeldin Uki" diye başladı.Biraz Uki'ye doğru dikkatli bir şekilde baktı.Elini pencereye doğru doğrulttu.Elini pencereye doğru doğrultmasıyla pencereye birden bire açıldı.Uki'ye doğru baktı."Alice gelene kadar bekleyeceğiz.Ama bunu söylemeliyim ki burada yeni olabilirsiniz fakat yeni olmanız size ceza vermeyeceğim anlamına gelmiyor." dedi soğuk bir tavırla...

[Uki Asuma]

Alice gelmeden önce söyleyeceğim bir şey var efendim.Hayır savunmayacağım kendimi, söylemek istediğim şey suç bende.Lüften Alice'i cezalandırmayın o sadece öğrenmek istedi.Ben de ona orada eğitim vermeye karar vermiştim.Yanlış yeri seçtim sanırım.Sizden tekrar rica ediyorum cezalandıracaksanız lütfen sadece beni cezalandırın... .Tam o anda aklından Alice'in cezalandırılmasının kötü olacağı geçti.Şimdiden buradaki kişiler içinde küçük düşecekse kendisi düşmeliydi.Alice daha iyisini hakediyordu...Umut dolu gözlerle Profesör Albinia'ya bakmayı sürdürdü...

[Albinia T. Donnalyn]

Anlamlı bakışlarıyla Uki'ye bakarken birden öğrencilik yıllarını hatırlamıştı.Oda aynı bu şekilde davranmıştı fakat oda ceza alıp yaptıklarını ödemişti.Uki'nin aklında geçirdiklerine sıcak bir tebessüm etmişti."Korkmana gerek yok Uki...Size çok kötü bir ceza vermeyeceğim ama....Aması kısaca bir ceza alıcaksınız.Bu cezayı alan kişi Alice'de dahil tabi...Bu arada size okul kurallarını öğretsem çok iyi olucak.." dedi gülümseyerek...

[Uki Asuma]

Uki Profesör sözünü bitirir bitirmez atıldı Ben korkmuyorum, cezanın boyutu da önemli deği! derken hızlıca nefes aldı kendisini odanın diğer tarafında buldu.Heyecanlandığı için kontrol edememişti gücünü.Eski yerine geri geldi ve Affedersiniz...Bir an gücümü kontrol edemedim sanırım diyerek Alice'i beklemeye başladı.Gözü kapıdaydı...

[Albinia T. Donnalyn]

Biran Uki'nin gücünü kontrol edememesiyle sinirlenmişti.Ama sinirini hemen bir kenara bıraktı."İşte size anlatmak istediğimde bu...Güçleriniz...Duygularınız tam kontrol edemiyorsunuz.Diyelim ki orada bu saçmalığa devam etseydiniz,ve siz birden düşünmeden gücünüzü kullansanız kim bilir ne tür kötü sonuçlara neden olacaktı..." dedi Uki'ye bakarak...Biran derin bir nefes aldı.Bu şekilde konuşmak istemiyordu ama bunları öğrencilerine anlatmak zorundaydı.

[Uki Asuma]

Tam bir şey söylecekti ki sustu.En iyisi bir şey dememekti.Bir ceza alacağı kesinleştiğine göre bunu ağırlaştırmanın bir mantığı olduğunu sanmıyordu.Hiç bir şey söylemeden daha doğrusu söyleyemeden öylece kapıya bakmaya devam etti Alice nerede kalmıştı merak ediyordu...İçini çekti ve kenarı kaymış olan sağ bileğindeki bilekliği düzeltmeye çalıştı.Profesör'ü böylesine boş bir konu için sinirlendirdiği ve üzdüğü için kendine kızdı bir süre...

[Alice Carol]

Alice odaya geç girmek için yavaşça ilerlemişti. Kapıya geldiğinde Odada sesizlik vardı. derin bir nefes alıp kapıyı çaldı ve kafasını içeri uzattı. Sonucu biliyordu. İlk kez müdür odasına girmiyordu. Ya da ilk kez ceza tehlikesi ile karşılaşmıyordu. Bu duruma alışkındı. Normalde umrunda bile değildi. Ama şimdi onun yüzünden Uki'ninde başı dertteydi. İçeri girdi ve nerdeyse duyulmuyacak bir sesle "Özürdilerim. Geç kaldım" dedi.

[Albinia T. Donnalyn]

Kapının tıkırtısıyla biran düşüncelerinin içinden çıktı.İçeriye giren Alice'di.Alice'e masanın önünde olan Uki'nin tam karşısındaki koltuğu işaret etti.Başıyla "otur" anlamında bir işaret yaptı.Alice yerine gçerken "Sizden böyle birşey beklemezdim çocuklar" dedi ve Uki ile Alice'n kılıçlarına doğru baktı."En iyisi bu" dedi içinden.Elini kılıçlara doğru doğrultmasıyla kılıçlar havaya süzülerek profesörün eline geldi."Sanırım en iyi ceza bu" dedi sevimli bir ifadeyle.Kılıçları eliyle hacada tuttuktan sonra elini dolaba doğrultur.Bir zaman dolaptan tıkırtırlar gelmeye başlar.Birden dolabın kapısı açılır.Eliyle kılıçları dolaba itti ve dolap kapakları kapakları kapanır.Dolap kapakları kapandıktan sonra kilit havada süzüp dolap kapaklarının önüne bir zincirler bağlandı.Anahtarlar sonra Albinia'nın eline geldi."Çocuklar 1 ay boyunca kılıç kullanmak yok.Birde 1 hafta boyunca güçlerinizi hiçbir yerde kullanmayacaksınız" dedi sinirle..

[Alice Carol]

"Bu harika!" dedi yüksek sesle. Birden içindeki nefret yeniden belirmişti. Dinlenme odasında gördüğü hayal nefretini canlandırmıştı. "2 yıl önce bir mutant olduğumu öğreniyorum ve güçlerim sayesinde sahip olduğun 1-2 arkadaşımın benden nefret ettiğini öğreniyorum. Sonrada bir oyuncak kediden başka arkadaşım kalmıyor. Bir yıl boyunca sadece evde kime ait olduğunu bilmediğim kötü anıları hatırlayarak acı çekiyorum. Sonrada insanların yüzüne yalandan gülüyorum. Günün birinde de 2 kişi gelip evimi harabeye çeviriyor. Bende ilk kez benim gibi olan birileri ile karşılaşıp 1-2 arkadaş ediniyorum. Şimdide o arkadaşlarımdan biri benim yüzümden ceza alıyor. Ve ne işe yaradığını hala anlamadığım güçlerime el konuluyor. Ben yaramazlık yapıp okula bol bol velisi çağrılan bir öğrenciyim. Çok mu umrumda? Hiçte değil. Zaten kurallarıda biliyordum. Ceza almak için Uki'nin teklifini kabul ettim." Okadar hızlı konuşmuştuki nefessiz kalmıştı. Ama işe yaramıştı. Nefreti birazda olsa azalmıştı. Bakışlarını kapıya doğru çevirip dudağını ısırdı.

[Uki Asuma]

Alice'i dinledikten sonra Profesör'e dönerek, Biliyorsunuz...Buraya gelmeden önce hepimiz çok zor zamanlar geçirdik...Ne kadar alışmış olsak da insanlara gücümüzü bilmediğimiz zamanlar hep dışlandık Profesör... diyerek Alice'in yanına yaklaştı ve Ceza almış olabilirim ama hala senin arkadaşınım biliyorsun değil mi?Bak...ben de çok zor zamanlar geçirdim.O koca evde yalnız başıma, fazla arkadaş sahibi olmadan yaşamak imkansızdı.Ben oyuncaklara bile güvenemezdim.Güçlerimi keşfettikten sonra kontrolde zorlandığım zamanlar oldu.Xavier Enstitüsü hakkında bilgim olmasına karşın beni almayacklarını düşünüp intihar edecektim.Orada son yemeğimi yiyordum.O iskeleden atlayacaktım Alice... dedi ve Alice'in omzuna dokundu.Arkadaşının böyle üzülmesi ona çok dokunmuştu nedense.Belki de daha önce arkadaşı olmadığı içindi ki bu kadar buruk hissediyordu...Profesör'e dönerek, Hatamızı gösterdiğiniz için teşekkürler, Profesör... dedi ve müsade isteyerek kapıya yöneldi.Kapının hemen dışında Alice'i beklemeye koyuldu...

[Albinia T. Donnalyn]

Kapıdan çıkmadan önce son bir kez öğrencilerine doğru baktı.."Demek öyle" dedi canı sıkılmış bir ifadeyle."Siz nerden bilirsinizki.." dedi umutsuz bir şekilde."Yaklaşık
bu okulda 16 seneden beri varım.Benim ne annem ne de babam bir kere
bile bu okula geldi.Niye gelmediler biliyormusunuz?Çünkü onlar öldü."
dedi .Sanki sözcükler boğazında düğümleniyordu.Öğrencilerinin bu
kararını saygıyla karşılayacağını düşünmüştü.Ama düşündüğü gibi
olmamıştı.Masasındaki kahveden bir yudum aldı ve konuşmasına devam etti."Ben
bu okula ilk geldiğimde 10 yaşındaydım.Hiç arkadaşım yoktu.Benimle
arkadaş olmak isteyenleri terslerdim.Onlara kötü davranırdım.Birgün
bahçede sessizce ağacın altına oturduğumda bir yanlış yaptım.Hemde çok
büyük bir yanlış...Daha gücümü kullanmayı bilmiyordum o zamanlar..Bir
arkadaşım benimle oynamak istedi.Bende tai hemen kabul ettim.Ama kabul
ettiğimede bin pişman oldum.Keşke hiç kabul etmeseydim.Oyun esnasında
hiçte hatırlamamam gereken şeyleri hatırladım.Annemin ve babamın
ölümlerini...Birden gücüm kontrol edemedim.O esnada arkadaşıma çok
büyük bir zarar verdim.şimdi o çocuğa ne oldu diye sorarsanız...O halen
komada yatıyor...Ailesi tabi bana halen kızgın..Onu görmek isterdim ama
çok geç."dedi ve sustu.Camdan içeri ufak bir sinekkuşunun
girmesiyle irkildi.Sinekkuşu gelip omuzuna konmuştu."Sinekkuşu ölen
kişilerin ruhlarını temsil eder" demesiyle sinekkuşu uçup gitti."Sizi unutmayacağım..anne ...baba.." diye fısıldadı."Sizin benim düştüğüm bu duruma düşmenizi istemem" dedi sevgi dolu bakışlarıyla...

[Alice Carol]

Uki çıktıktan sonra Alice biraz daha oturdu. İçindeki çocuk yerini karamsarlığa bırakmıştı. Hayaller geri dönmüştü. Birisi gidiyordu. Anının sahibi ise yalnız kalıyordu. Sanki sonsuza kadar yalnız kalcakmış gibi hissetti.Giden kişinin yanına gitmeye çalıştı. Ama aralarındaki sıcak kızıllık izin vermiyordu. Karanlık onu yutucak gibi içine çekiyordu. Profesör albinia konuştukça hayallere dahada dalıyordu. Hayallerden sıyrılmak için elini masaya hızlıca vurup kalktı. "Pekala güce kimin ihtiyacı varki? Zaten bir iki şey canlandırmak dışında işimede yaramıyordu. Ayrıca sizin kadar canlı yaşamış olmasamda bir buçuk yıldır bende bu acıları çekiyorum. Durmadan kafamın içinde birileri ölüyor. Birileri acı çekiyor ve o acıları bana yüklüyor. Hala aynı. Siz benden tecrubelisiniz ama bende sizin yolunuzdan geçmek zorundayım. İstemesemde. Haklısınız ama bizide anlıyorsunuzdur umarım. Yani demek istediğimi. İyi günler Profesör Albinia Teodora Donnalyn" diyerek odadan çıktı ve dışarda bekleyen Uki'nin yanına gitti. Yine tam isim söylemişti. Bunu sadece ciddi olduğu zamanlarda yapardı.

[Albinia T. Donnalyn]

Alice'n dışarı çıkmasıyla biraz morali bozuktu.Ondan bu lafları beklemezdi.Kendisini anlamasını beklerdi.Alice dışarı çıktıktan sonra pencereye doğru yaklaştı.Sinekkuşlarını izlemeye başladı.Kuşları izlemeye severdi.Ama yinede içinde olan duıygulardan kurtulamıyordu.Öğrencilerinden böyle bir tepki beklemiyordu açıkcası."Neden?" dedi içinden...Pencereden dışarı bakarken o ağaca doğru yine baktı.Herşey o ağacın altında başlamış herşey o ağacın altında bitmişti.Artık bu olayları düşünmek istemesi bile bunları düşünmek zorundaydı.O çocuk yaşıyordu fakat onu kurtarak hiçbirşey elinden gelmiyordu.Pencereden uzaklaştı ve masasına doğru yaklaştı.Masasının üzerindeki eski fotoğraflara baktı.Eski günler güzeldi en azından kendi için güzeldi.Tüm üzücü ve tatlı olaylarda bile...Masasına oturup düşünmeye başladı...

[Alice Carol]

Profesör Albinia'nın telapati güçleri vardı. "Durumumu daha net anlatırsam belki bana yardım eder." diyerek geri döndü. Ona bakan Uki'ye "Sen git ben sonra gelirim" dedi. Kapıyı çaldı ve yeniden kapıyı aralıyarak içeri girdi. "Şey... Özürdilerim. Biraz daha konuşabilir miyiz?" dedi.

[Albinia T. Donnalyn]

Düşüncelerin biranda çıkmıştı."Tabi girebilirsin ve ne hakkında konuşcağız?" dedi gülümseyerek...

[Alice Carol]

"Demin kendimi tam anlatamdım. O yüzden sizi üzdüğümü düşünüyorum. Çok özür dilerim. Ama benim hatam değildi. Yani benim hatam tabi ama." durdu ve derin bir nefes aldı. "Bu sefer uzatmıyacağım. Deminde dediğim gibi beynimin içinde birileri ölüyor, acı çekiyor. Ve bu beni rahatsız ediyor. Son zamanlarda daha fazla oluyor. Aklımı oyalayacak birşey olmadığında ya da bunları hatırlatcak birşeyler olduğunda bir anda ortaya çıkıyolar ve aynı acıyı tekrar tekrar hissediyorum. Uki'den bu yüzden kılıç öğrenmek istedim. Belki oyalanırım diye. Deminde gördüm bir tane, siz anlatırken. Sanırım size ait bir anıydı. Ondan öncede dinlenme odasında... O yüzden durmadan içimde bir nefret oluşuyor. Kendimi kontrol edemiyorum. Normalde böyle olmazdı. Siz haklısınız. Bir an kendimi kaybedip Uki'ye yada bir başkasına zarar verebilirim. Ama bu benim suçum değil. Hafızasını kopyaladığım insanların kötü anıları beni değiştiriyor. Sanki enerjimi emiyor. Yerine göre iyi olanlarıda hatılıyorum ama.... Düşüncelerimi kontrol etmeyi bilmiyorum. Bu yüzden beni anlıyacağınızı düşünerek geri döndüm. Yani sizin telepati gücünüz var. Beni almaya geldiğinizde Thomas'ın hafızasının içine girmiştiniz sanırım. Size dokunduğumda bunu hissetmiştim. Acaba benimkilerin içinede girebilir misiniz? Yada bana düşüncelerimi kontrol etmemde yardım edebilir misiniz?" Sonunda bitirmişti. Bunları profesöre anlatmakla yanlış yapmadığını biliyordu. Çünkü ona göveniyordu. Kendini biraz olsun rahatlamış hissetti. Şimdi Profesörün nediyeceğini bekliyordu.

[Albinia T. Donnalyn]

Alice'n dediklerini tüm dikkatiyle dinledi."Haklı" dedi içinden...Onun hafızasına girebilirdi fakat şimdi hafızasına girmesi kötü olabilirdi.Birçok kes denemişti hafızaya girmeyi ama ilk defa küçük bir çocuğun hafızasına girecekti.Biraz duraksadı."Sana yardım edebilirm ama senin üzerinde gücümü uygulayamam.Sonuçta eğer uygularsam sonuçları kötü olabilir.Sizin ailenizin gücü normalde çok zor kontrol edilebilen bir güç...Küçük yaşta olan kişiler normalde hep güçlerini aldığı kişilerin hafızasınıda kendine kopyalar.Bu kopyalamada hafızada zorlamalara neden olur.Bazen hiç ummadığında anda tanımadığın bir kişinin acılarını kendi beyninin içinde hissedersin.Sonra beynin zorlanır ve güçlerini kontrol edemezsin." dedi düşünceli bir şekilde...

[Alice Carol]

Profesör gerçekten doğru söylemişti. Onu onaylıyan bir sesle"Aynen öle sanırım." dedi ve devam etti "Bu çok sinir bozucu. Ama benim için sonuç önemli değil. Yeterki şu aptal hayallerden kurtulayım. Olmadık yerde beni eğlence dışında bırakıyolar. Sonrada sevilmeyen isyankar kişilik ben oluyorum." Durdu ve kıkırdadı. "isyankarlık ve ben... Gerçekten alakam yoktur. Ama son dediğime inandığınızı sanmıyorum. Demin gördünüz beni işte. Son derece isyankar bir mutant gibi hissettim kendimi odadan çıktıktan sonra. Onlar hayatıma girdiğinden beri kendim olamıyorum. Aslında gerçekte nasıl biri olduğumuda bilmiyorum. Ruh halim tamamen hatırladığım anılara bağlı artık. İçerdeki gerçek Alice'in nasıl biri olduğunu bilmiyorum. Bu yüzden lütfen hafızama girin. Sonuçlarına katlanırım. O kadar güçlü olduğuma inanıyorum."

[Albinia T. Donnalyn]

Alice'n tüm dediklerine sadece "Hmm..." diye karşılık vermişti.Ama yinede olanları öğrenmek istiyordu."Hafızana girebilirm ama ilk önce bana ufak tefek gördüklerin şeylerden bahsedermisin?" dedi içten bir gülümsemeyle...

[Alice Carol]

Alice hemen anlatmaya başladı. "Aslında gördüğüm şeyler normalde arkadaşım sandığım bir kaç insanın aile problemleri ya da aşk hayatları. Çok üzücü olabiliyolar. Ama beni asıl delirten bu değil. Bir kişiye ait anılar var. Ama kim olduğunu bilmiyorum. Yinede gördüğüm hayaller sayesinde birkaç tahminim var. Anılardaki tam net olmayan sülietine bakınca yetişkin olduğunu düşünüyorum. Eğer öyleyse ilk hafızasını kopyaladığım yetişkin o. İkinciside sizsiniz. Birde onun mutant olduğunu düşünüyorum. Çünkü gördüğüm hayallerde mutantlar var. Durmadan savaş halindeler. Birileri ile savaşıyolar. Birileri ölüyor. Siyah sülietin bazen ağladığını hatırlıyorum. Ama kim olduğunu bilmediğim için yüzünü pek hatırlamıyorum. Onun anılarını ilk görmeye başladığımda tarih dersindeydim. Karşısında çok sevdiği birini öldürmüşlerdi. Yüzleri pek net göremesemde diğer ayrıntılar çok netti. Sonra içimde nefret kabardı. Herşeyi yıkmak istedim. Eğer dersin ortasında sınıftan çıkmasaydım öyle olcaktı büyük ihtimalle. Çok mide bulandırıcıydı. Sonra ise arkadaşlarımınki çok basit kaldı. Onlara üzülmiyordum bile. Diğerinin düşünceleri çok daha kötüydü. En kötüleri ona ait. Sanırım kullandığım canlandırma yeteneğide ona ait." dedi.

[Uki Asuma]

Uki halden anlar bir edayla Pekala...Ben şehir merkezine gidiyorum.Düşüncelerimi dağıtmak istiyorum... diyerek kordirdan çıktı.Enstitüden dışarıya çıkarak merkeze gitmeye başladı...Orada pek çok insan vardı ne de olsa...En azından kafasını boşaltırdı...

[Albinia T. Donnalyn]

Biraz duraksadı bu anlatılanlara...."Savaş"
dedi içinden...Bu savaşı gayet iyi hatırlıyordu.Zaten savaşın kötü
hiçte iyi bitmemişti.En azında Alibinia için kötü bitmişti.Birçok
arkadaşı ölmüş veyada güçlerini kaybedip insanların içinde yaşamaya
başlamıştı.Bu durum onu çok üzmüştü.Yıllar sonra bu okulun öğrencilerle
dolmasına çok şaşırmıştı.Ama yinede eski zamanları özlemişti.Şimdi ise
daha iyi hissediyordu."Aslında bu savaşı çok iyi
hatırlıyorum.Bu savaşın sonu bizim için çok kötü bitti.Birçok kişi öldü
fakat senin kimi gördüğünü pek anlayamadım.Onun yüzünü
hatırlayabiliyormusun?" dedi merakla..

[Alice Carol]

"Hayır. Tanıdığım biri değil çünkü. Ama şüphelendiğim biri var. 2 yıl önce güçlerimi yeni yeni öğrendiğimde akşam arkadaşımdan dönerken trafik kazası geçirmiş birine yardım etmeye çalışmıştım. Kalbine baktığımda çok yavaş atıyorduç Karanlık olduğu için yüzünü görememiştim. Ambulans çağırdım. Hastaneye kaldırdılar. Ama küçük olduğum için beni içeri almamışlardı. Ertesi gün okuldan dönerken hastaneye onu ziyarete gittim. Ama öldüğünü söylediler. 2-3 gün sonrada bu anıları görmeye başladım. Onunla ilgili tek hatırladığım biraz yaşlı olmasıydı. Karanlıkta görebildiğim kadar yani. Aslında sahip olduğum bir kaç güzel anıda ona ait sanırım. Bazen bilmediğim müzikleri hatırlıyorum. Kulağa çok güzel geliyorlar. Danslar ve çalgı aletleri. Sanırım bir sanatçıydı. Ya da onun gibi birşey. Yinede kötü anıları iyilere göre daha fazla." diye yanıtladı Profesörün sorusunu. "Ama o olmaya bilirde. Emin değilim" diye ekledi sonradan.