Dinlenmek İçin...

[Uki Asuma]

Dinlenme odasında biraz rahatlamaya çalışmak istedi Uki.En yakınında bulunan koltuğa ışınlandı ve tam üstünde belirdi.Daha sonra oturup başını geriye yasladı...Demek tehlike odası buydu...Gerçekten tehlikeli... diye mırıldandıktan sonra parmaklarını gerdi.Sağ bileğinde kaymış olan havlu bilekliği düzeltti ve gözlerini kapattı...Biraz rahatlaması gerekiyordu...

[Albinia T. Donnalyn]

Odaya girdiğinde herhangi bir koltuğun üzerine oturdu.Biraz başını dinlemek istiyordu.Ama birden "puff" sesiyle irkildi.Etrafına bakındığında Uki'nin odaya geldğini fark etti.Oda dinlemek için gelmişe benziyordu.Biraz durdu ve hareketlerini izledi."Sanırım benim burada olduğumu fark etmedin Uki" dedi gülümseyerek...

[Alice Carol]

Alice'in dinlenmeye ihtiyacı vardı. Dinleme odasına girdiğinde Uki'ninde orda olduğunu gördü. "Selam, Uki" dedi. Elini sallıyarak. Ama kolunun acıdığını hissetti. Kolunu ovalayarak bir koltuğa oturdu. Biraz dinlendikten sonra revire gitmeye karar verdi.

[Wolger Delirium]

Wolger içeriye merakla girdi ve ekledi:"Cassidy iyeleştimi?Elektirik akımına girdiği için ona yardım ederdim içindeki fazla olan elektrik enerjesini çekebilirim"dedi ve koltuğa oturdu.Bir bardak su yudumlayarak.Pencereden baktı...

[Cassidy Denty]

Cassidy ağır adımlarla içeriye girdi."Biri benden mi bahsetti"diyerek kendini bir çuval gibi koltuğa attı."Aslında bu çok iyi olur Wolger minnettar olurum.Eğer birinize dokunursam sizi çarpabilirim."diyerek gülmeye çalışırken öksürmeye başladı ve kendini toparladı.

[Wolger Delirium]

Wolger elektrik gücünü kontrol etme dersin de başarılı olmuştu.Suyunu içti ve ayağa kalktı.Şimdi Cassidy'e yoğunlaşması lazımdı.Son derece dikkatliydi.Wolger görevde kendi kendini elektrikle çarpmıştı,aslında kaza olmuştu.Yoğunlaşarak elektriği parmaklarında hissetti ve...Elektriği çekti ve ani bir hareketle avizeye gönderdi.Ama para ödemesi lazımdı çünkü ampül batlamıştı...

[Alice Carol]

Alice, Cassidy'nin iyi olmasına sevinmişti. "Hoşgeldin, Cassidy." dedi. Bu grup ona bir şey hatırlatmıştı. Ona ait olmayan birşey. Zihninin içinde hayal görmeye başladı. Başkasına ait bir anı. Birileri çember oluşturup oturmuş.Herkez aynı tarafa bakıyordu. Aynı odaya giren Cassidy'e baktıkları gibi. Cassidy kendini koltuğa atarken hatırlamaya devam devam etti. Odaya biri girmiş ve bir haber vermişti. Bir ölüm haberi. Bir anda içinde anının sahibinin hissettiklerini hissetti. Çok kötüydü. Sanki yıkılmıştı. Kendini hiç bukadar sinirli ve nefret dolu hissetmemişti. Ama bunu hatırlaması çok saçmaydı. Şuan hissettikleri bulunduğu yerle hiç alakalı değildi. Normalde kendini rahat hissetmesi gerekiyordu. Dizlerini yine karnına çekip, camdan dışarıya bakmaya başladı. Yine bu anının kime ait olduğunu bulmaya çalışıyordu.

[Cassidy Denty]

Cassidy Wolger'in kendisinden elektriği çekmesiyle birlikte ayağa kalktı ve Ohhh bee şimdi rahatladım.Çok teşekkür ederim Wolger."dedi ve güldü.Daha sonra Alice'ye döndü ve "Merhaba Alice."dedi ve gülümsedi.Daha sonra yere düşen cam parçalarına bakarak."Ahh.Benim yüzümden."dedi ve profösöre dönerek gülümsedi.

[Alice Carol]

Cassidy'nin merhaba demesiyle kendine geldi. Ama hala içindeki duygguları kontrol etmeye çalışıyordu. Kendini zorlayarak güldü. Sonrada profesöre baktı onun orda olduğunu fark etmemişti.

[Albinia T. Donnalyn]

Biraz öğrencileri dinledikten sonra kanepenin üzerinde uyuya
kalmıştı...Ama bir ses duymasıyla uyanmıştı.Etrafına baktığında yerde
parçalanmış olan cam kırıklarını gördü."Önemli değil Cassidy"
dedi gülümseyerek.Daha sonra ellerini cam parçalarına doğru
doğrulttu.Cam parçaları öğrencilerin gözlerinin önünden geçerek çöp
kovasına ulaştı."Ee anlatın bakalım okuldan memnun musunuz?" dedi gülümseyerek...

[Cassidy Denty]

Cassidy profösörün sorduğu soruya hemen cevap verdi."Ahh.Buraya geldiğim için çok şanslıyım profösör.Burası harika biryer."dedi ve boşbir yer bulup oturdu.

[Alice Carol]

Alice sesini sakin tutmaya çalışarak "Cassdiye katılıyorum. Ben de sevdim. Sanırım alışabilirim." dedi. Akılındaki anı yavaş yavaş kayboluyordu. Dışarı izlemeye devam etti.

[Uki Asuma]

Gözlerinin hafifçe araladı...Kimseyi duymamıştı ama sanki son söylenenleri bilircesine,Gelir gelmez kendimi tehlike odasında buldum ama...Gerçekten harikaydı dedi dürüstçe Uki sonra biraz doğrularak,Okulun yapısı gerçekten çok etkileyici, ve arkadaşlarımın güçleri ise...nasıl desem inanılmaz! dedi.Huzursuzca kımıldanarak kendini toparladı.Çözülen ayakkabısının bağını bağlayarak gülümsedi, buraya alışacağını hissediyordu zaten.İyi zaman geçireceğine ve çok eğleneceklerini de biliyordu.Fakat zaman zor zamandı...Tehlikeli bir dönem içinde güçlerinin tesbit edilip Kardeşlik tarafından saldırıya uğrama riski de çok yüksekti.Ama bu her zaman olacak bir riskti.Pencereden dışarıda bahçede dolaşan bir kaç kişiye baktı ve başını tekrar içeri çevirdi.Herkes bitkin görünüyordu...

[Albinia T. Donnalyn]

Profesör biraz olanları dinlemişti.Odanın bir köşesinde olan piyanoya doğru yürüdü.piyanonun koltuğuna oturdu ve parmaklarını ilk önce bir geri bir ileri itti.Ama ilk önce ellerini pencerelere doğru doğrulttu.Pencereler yavaşça açıldı.İçeriye giren rüzgar saçlarıyla adeta dans ediyordu.Rüzgarın içine işlediğini hissetti. ve artık çalmak için hazırdı.Piyanoyu çalmaya başladığında perdeler dalgalanmaya başladı.O kadar güzel çalıyorduki....Çaldığı parça insanın içine işler türdeydi.Bu parçayı ilk öğrendiğinde 6 yaşındaydı.Bunu babası ona öğretmişti.Ama şimdi onlardan tek hatıra bu parça kalmıştı.Gözlerinde tek bir yaş damlası düşmüş ve yanaklarından aşağıya süzülüyordu...Biraz sonra ise çaldığı parçaya eşlik ediyordu "The faint scent of tears...On my rain soaked cheeks...The warm look on the face... Of travelers... The music from our childhood... Faintly echoes in the background... The memories I hopelessly try to remember... Wander aimlessly...But with these tiny wings, launched by my dreams...Over distant oceans and skies...We'll soar together...To a place where memories never fade...You light up the way for me...In the darkness of night...Oh, that warm look...On your face...I miss you so much..."

[Alice Carol]

Piyano Alice'i herzaman rahatlatmıştı. Profesörün şarkıya eşlik etmesiyle dahada huzurlu hissetmişti. "Keşke bende çalabilseydim." dedi içinden.

[Uki Asuma]

Birden gitarı aklına geldi Uki'nin onu ne yazık ki yatakhanede bırakmıştı.Ama en azından okulun içindeydi...Kendini nedense buruk hissetmişti birden.Ailesi yoktu, onları zar zor hatırlıyordu.Yüzünü kapatıp bir kaç gözyaşı döktü nedensiz olarak.Daha sonra rahatlayıp müziğe yoğunlaştı.Profesör Albinia çok güzel çalıyordu.Serin rüzgarı özlemişti.Rahatça ilkokulda gücünü kullanabilirdi ama kullanmadı.Şimdi ise ilkokul onun için geride kalmak üzereydi.Bir kaç ay içinde liseye geçecekti.Düşünceler kafasını allak bullak ederken saçı ile uğraştı kısa bir süre.Şarkı gerçekten iyiydi.Ya da çalan kişiden miydi bilinmez üzüntü ve rahatlık içini dolduruyordu...Şarkıyı biliyordu zaten ama ilk defa dinlemişçesine doyurucuydu bu...Pencereye doğru ilerledi kalkıp.Kollarını birleştirip dışarıya baktı bir süre...Yürüyüş yoluna çıkmak istediğini hissetti.Sakin bir şekilde hiç sormadan öylece kapıya ilerledi ve kapıyı açtı.Koridora çıkıp arkasından kapıyı kapattı...

[Alice Carol]

Alice, Uki'nin gittiğini görünce onun peşinden gitti. Yalnız kalmak istediğini anlamıştı ama onunla konuşması gerekiyordu. Profesör Albinia'nın çalışını bölmemek için odadan çıkıp kapıyı yavaşça kapattı. Müziği kapının arkasından biraz daha dinledikten sonra Uki'nin peşinden gitti.

[Albinia T. Donnalyn]

Çalmasını bitirince piyanonun tuş bölümünü yavaşça kapadı.Ama piyanoyu çalarken kapıdan bir "tık!" sesi duymuştu.Onların pdadan çıktıklarını biliyordu zaten.Akıllarını düşüncelerini rahatça hissedebiliyordu.Biran kalktı ve pencereden baktı.Dışarıda Uki ve Alice'i gördü.Onların görüntüsü yüzünde bir tebessüm oluşturmuştu.Etrafına baktı.Çok fazla kullanmadğı gözlüğünü masanın üzerinden aldı ve rahat bir kltuğun üzerine oturdu.Önünde duran masadan yarım bıraktığı kitabı alıp okumaya başladı...